කෙනෙක් හිටිය රූප අඹමින් ජීවිකාව කරගෙන යන, ඔහු හොද කලා කාරයෙක්, අපූරු හැකියාවක් තිබුණු කෙනෙක්. ඔහුගේ නිර්මාණ ගොඩක් ගෙවල් අලංකාර කලා. මගේ යාළුවා ඇසුරු කරන්න බොහොම ප්‍රිය කෙනෙක්. ඔහු ටිකක් වෙනස් කෙනෙක් කියල තේරිලා තියෙන්න ඇති.
අවිවාහකව හිටපු මොහු අබි සරු ලියන් ඇසුරු කරන්න පුරුදු වෙලා හිටිය. එහෙම ආශ්‍රය කරන්න ලැබිච්ච එක අබි සරු ලියක් ගැන මොහුට යම් ආදරයක් උපන්නා. ඔහු ගෙනාපු යෝජනාවට ඇයත් කැමති උනා. ඔවුන් විවාහ උණු අතර, බොහොම ආදරයෙන් කාලය ගත කලා කියල තමයි දැන ගන්න ලැබුනේ.
ඒ කතාව ඇහුණාම මගේ හිතේ ඇදුනු කතාව මේ,
උන්මාද නෙත් අතරේ ඔහු ආදරය දකින්න ඇති, උණුසුමින් ගත දව්වුවත් ඈ හදවත නිවාලන්න ඇති. ශරීරය විකුණුවත් ඇය හදවත කාටවත් විකුනන්න නැතුව ඇති කියල මේ කතා නායකයා හිතනවා. සියලු සමාජ සම්මුති වලට එරෙහිව අගේ අත ගන්න තරම් ඒ දේවල් ප්‍රභල වෙන්න ඇති. අනිත් පෙම්වතුන් වගේ ඔවුන් මල් පිපුණු දෙවැටක හමු උනේ නෑ, පෙම් උයන් වල ප්‍රේම කරන්න අවස්ථාව නැහැ, නමුත් දුකක් නැහැ, තව කල්පයක් ඉතිරිව තියෙනවා ඔවුන්ගේ ප්‍රේමයට.
උන්මාද නෙත් තුල තිබූ
ඒ ස්නේහයයි මා හද තෙමූ
උණුසුමෙන් ගත දවාලු
සිසිලසින් හද නිවාලූ
නොවිකුනුනු ඔබේ හද දිනා
ආදරෙන් සිතුවම් කලා
සාර දම් සළු පිලි උනා
ප්‍රේම ගීතය ලියවුනා
හමු නොවුනි මල් පිපුණු දෙවැටක
නොකීවෙමි පෙම් වදන් උයනක
කල්පයක් ඉතිරි ඇත නුඹෙයි මාගෙයි පෙමට
නොකී පෙම් වදන් ගැන ඉතින් දුක් වී කුමට
No comments:
Post a Comment